Wat studenten schrijven… Een triest verhaal

Henk Noorland werkt meer dan 25 jaar als NT2-docent voor het INTT (Universiteit van Amsterdam). In deze rubriek deelt hij opvallende teksten die hij de afgelopen jaren verzamelde.

Ik herinner het me nog heel goed. Het was een van deze typisch Nederlandse regenachtige dagen in de winter. Ik wachtte op haar voor de ingang van het Concertgebouw. Naast mij zat er een accordeonist, ogenschijnlijk van Oost–Europese afkomst, een sentimentele Russische melodie te spelen, die me, samen met de regen, in een sombere, melancholische bui bracht.

Plotseling werd ik overvallen door een gevoel van tragedie.

Het concert was zonder twijfel een der meest aangrijpende concerten die ik ooit gehoord had. Ik pakte mijn fiets, keek nog eenmaal naar de nog steeds musicerende accordeonist, knikte en fietste naar huis. Al van tien meter afstand zag ik dat er iets aan mijn deur hing. Het was een briefje en ik herkende mijn naam en haar handschrift. Ik trok het briefje van de deur, draaide het om en las: ‘Ik verlaat je.’

J.D.T.
Cursus voor Duitsers
3 juli 2006